Geschreven 3 okt. 2024. Stel er is in je jeugd niet aan de basis voorwaarden voor ‘goed-genoeg’- ouders voldaan en je hebt ernstig tekort gehad in je basisbehoeftes. Dit kan zowel fysiek als psychisch zijn. Dan laat dit diepe sporen na.
Iemand kan in zijn verdere leven dan op zoek blijven naar iemand/iets die die behoefte wel kan vervullen. Echter draait het lot er elke keer op uit, dat het wederom niet ontvangen kan worden.
Mensen lopen weg, komen hun gemaakte afspraken niet na, telkens als het eraan lijkt te komen, draait het zo, dat het er uiteindelijk weer niet is.
Dit is volkomen normaal. En dit is de uitwerking van zo’n jeugd op iemands verdere leven.
Hoe kan dit? We leren toch allemaal dat als je het netjes vraagt en je op je beurt wacht, dat je dan mag ontvangen? En toch blijkt dat niet te werken? Ook niet als je eerst de ander pleased en dingen doet die je liever niet wil, maar toch doet om aardig gevonden te worden. De vraag: ‘Waarom krijgen andere het wel en ik niet?’, dwarrelt heel vaak rond in het hoofd van zo’n persoon.
Dit kan zelfs leiden tot suïcidale gedachtes, omdat het innerlijk niet meer weet hoe dan wel of hoe dan?
Het zit nl. zo dat er sprake is van niet genomen rouw.
Een kind zal altijd de schuld bij zichzelf leggen uit overleving. Hoe het gedrag zich later uit is afhankelijk van meerdere factoren. Daar gaat deze blog niet over.
Doordat het kind zichzelf de schuld geeft, wil het vaak ook heel hard zijn best doen.
Waarom krijgt zo’n kind dan niet waar het recht op heeft of alsnog die fijne relatie of die hulp/die steun van een organisatie die daarin gespecialiseerd is?
Waarom loopt het zo in het leven bij zo iemand?
Vaak wordt er al gesaboteerd voordat er een afspraak überhaupt plaats kan vinden. Het ‘lot’ zorgt voor ziekte/ongeval/afzegging van de andere zijde. Afspraken gaan simpelweg niet door naar behoren, buiten normale proporties om (iedereen kan een keertje afzeggen/ziek zijn. Maar in dit geval is het 99,9 % van de keren zo).
Help, hoe kom je hieruit?
Dit is het klassieke voorbeeld van niet genomen rouw. Dat wil niet zeggen dat zo iemand niet huilt. Of dit niet voelt.
Dit wordt vaak dagelijks gevoeld.
Echter gaat het om niet genomen rouw uit de kindertijd.
Echt gaan staan en durven toegeven en zeggen: Ik heb het niet gehad. Ik heb het niet gekregen als kind en dat is mijn lot. En ik ga het nooit meer van ze krijgen en het is goed zo.
Als je daar als volwassene terug bent gekomen, bij dat innerlijk jongetje/meisje van toen. Die dag in dag uit overleefde en er het beste van maakte. Dan kun je diegene gaan knuffelen, vasthouden, liefkozen en huilen om wat er niet is geweest.
Als kind kon je wel even huilen of boos zijn, maar daarmee kreeg je het niet in deze situatie bij deze ouders.
Om te overleven, wordt het kind op een natuurlijke manier gedwongen om zijn emoties te onderdrukken/aan de kant te zetten. Er werd echter toch niet naar behoren mee om gegaan.
Dat is onderdrukt en naar het onderbewustzijn gebracht om verder te kunnen leven.
Later, als het kind volwassen is, het ouderlijk huis al verlaten heeft, komt dit onderbewustzijn weer omhoog en saboteert het leven van deze persoon, onbewust.
Dit is de natuurlijke weg vh leven.
Met vallen en opstaan leert zo iemand te dealen met dat wat er is. Tot in den treure en pijnlijke aan toe. Velen raken verslaafd/aan de medicijnen/worden work-a-holics/carrièretijgers etc. Om maar aan dat goedkeuren te komen of de pijn te onderdrukken.
De samenleving zit hier vol mee.
Relaties gaan vaak nooit lang goed of er is veel drama.
Wat helpt wel?
Je draait je om, kijkt naar je verleden, pakt je innerlijk kind bij de hand, laat deze naar de beide ouders kijken en bedankt hen voor het hebben van een leven. Je hebt nl. het leven gekregen van je ouders en het is heel erg mooi als je ook goed verzorgd wordt door ze, maar dat is niet overal zo.
Je hebt geen enkele aanspraak op meer, als dit wat er voor jou was, datgene was wat er was, dan heb je het daarmee te doen gehad.
En dat beseffen. Die pijn, dat gemis. Dat niet hebben gekregen van wat je nodig had. Dat vol aannemen en niet met de mantel der liefde bedekken, maar de pijn ervan wel voelen, omdat je nu de volwassene bent die voor het inn. kind zorgt en dat toegeven. Toegeven hoe pijnlijk het voor jou was. Toegeven hoeveel verdriet je dat deed en doet. Toegeven dat dit bij jou hoort en bij jouw lot en dat jij ermee kunt dealen en het nu wel anders kan doen dan zij. Zonder nog maar iets v ze te willen krijgen.
Helemaal gevoeld met het hele lichaam. Niet alleen opgezegd en ja zo is het en nu omdraaien. Nee eerst dit voelen. Ik … naam… heb dit niet gehad. En dan breek je van binnen. Dan val je op de grond. Dan zie je hoe moe je bent en welk pad je hebt moeten doorlopen en geef je toe.
Het was er niet voor mij.
Het leven heb ik gekregen en daar maak ik nu het beste van en je bedankt je ouders voor het hebben van een leven. Zij hebben alles gedaan wat ze konden en gegeven wat ze te geven hadden. Dat is het voor jou en meer niet. En daar kun je later ook niet meer iets van vragen of alsnog willen.
Helaas.
Dit hoort bij jouw pad. Dit maakt jou tot wie je bent. Waarschijnlijk heb je hele mooie eigenschappen gekregen door dit zelf zo door te hebben gemaakt. Dat is wat je kan oogsten van deze jeugd. Dat is van jou en dat is heel waardevol.
Het gemis is een feit en dat feit benoemen is helend.
Ja, ik heb gemist.
Als het helemaal doordringt in je lichaam en bij je innerlijk kind, dan vloeien er als het goed is echte primaire tranen. De pijn van toen.
De pijn van toen je klein was en er geen papa/mama er voor jou was, toen je ze heel hard nodig had.
Ga je door deze pijn heen (de meeste therapeuten kunnen dit niet. Die staan niet naast je, omdat ze reageren ipv antwoorden. Het is nl. best wel onuitstaanbaar voor de ander om hierin gewoon te blijven staan en jou erdoorheen te loodsen. Want er zitten bij de ander ook gekwetste innerlijk kind stukken), ga je erdoorheen, dan verandert jouw werkelijkheid.
De lawine aan emoties en sensaties in je lichaam kunnen hoog oplopen en het is belangrijk dat je geleerd hebt hoe je jezelf hierin kan containen ofwel de emoties stukje bij beetje toelaten, ook wel titreren genoemd. Leeftijd is een grote redding, want hoe ouder, hoe rustiger en hoe makkelijker dit lukt.
Niet genomen rouw is bevroren water. Dit is ook wel de freeze-reactie. Letterlijk zit er bevroren water in je lichaam. Dit is al wetenschappelijk aangetoond. (Een mogelijke verklaring ook voor vele lichamelijk onverklaarbare pijntjes).
Als je in een opstelling die niet genomen rouw neemt (ipv wegstopt zoals vroeger), verandert er een hele hoop in je leven en kun je later gaan ontvangen wat je graag wilt.
Let op: dit kun je niet doen in een gewone workshop ergens, dit kun je niet doen in een relatie, dit kun je niet doen bij een psycholoog, ook niet bij een lichaamsgericht therapeut en al helemaal niet bij je vrienden of eigen kinderen.
Waar dan wel?
Sommige dingen kun je het beste alleen doen voor de spiegel of een goede familieopsteller bij vragen of een trauma coach die verstand heeft van verlies en rouw. Jij weet wat je aankunt en doe het in etappes. Je kunt bijv. maandelijks ervoor gaan zitten en benoemen wat je hebt gemist en dat echt doorvoelen. Waar zit het gevoel in je lichaam? Wat denk je? Wat vind je? Wat doe je/wat ben je geneigd te doen? En dan de waarheid onder ogen komen. Ja zo is het geweest en ik ben er nu voor mij. En je wordt zelf de liefdevolle ouder, die je nodig hebt gehad. Precies zoals het voor jou goed voelt. Stapje voor stapje. Je vormt heel veel oud zeer uit de familie om, door dit pad te bewandelen.
En nog een tip: laat anderen die dit niet begrijpen links liggen. Jij hebt al genoeg aan jezelf. Je vind het daar niet bij die ander die oordeelt en wegloopt. Je vind het daar niet. Dus stop met proberen het te vinden op ‘foute’ plekken en bij ‘foute’ mensen. Je hoeft niks te bewijzen. Je hoeft niks beter je best te doen. Je hoeft niks eerst te doen voor de ander, voordat jij aan de beurt bent. Je mag gewoon weggaan en jouw weg gaan. Durf alleen te staan. Want dat is de weg vd bevrijding en de geboorte van je IK.
Het is heel RAUW om veel ROUW te moeten meemaken. En niet iedereen begrijpt dat of heeft daar begrip voor. Het is nl. een emotie die generaties lang onderdrukt is geweest en eigenlijk pas in deze tijd de ruimte krijgt in steeds meer kringen.
En nog iets heel belangrijks: Je kunt pas je eigen rouw gaan nemen, als je niet meer verstrikt zit met de rouw van een voorouder. Dit maakt het extra ingewikkeld. Dus ook al doe je heel veel voor jezelf en denk je het mag wel een keer over zijn zo, als je verstrikt zit met een voorouder die rouwt, dan werkt je rouwverwerking maar tot een bepaalde hoogte en kom je ook niet van die sabotage af.
Ten slotte kan ik dus familieopstellingen aanraden bij rouw, omdat je de lijnen in de generaties voor je gaat zien en er heel veel dingen op hun plek gaan vallen.
Bekommer je om je rouw en kom af van saboteurs