Geschreven 17 sept. 2024. Ik kan zeggen dat familieopstellingen met stip bovenaan staat wat bij mij geholpen heeft als therapievorm. Het is voor mij het enige middel geweest wat mij werkelijk uit een kluwen van lijntjes en verstrikkingen heeft geholpen en mij inzichten gaf die ik op geen enkele andere wijze heb kunnen krijgen, plus dat er ook daadwerkelijk wat veranderde. Het inzicht is één, het losmaken, helen, transformeren dat het niet meer terugkomt, is twee. Met familieopstellingen kon ik beide teweeg brengen bij mezelf, door mijn eigen opstellingen, soms alleen, soms in een groepje, soms met een getuige te doen, door mijzelf ingevoeld en begeleid. Die waren helend voor mij en kwamen uit op die laag. Bij anderen kwam ik daar niet of maar een klein stukje of bleef het te vaag en gebeurde er verder niks en stagneerde de opstelling. Door het heft in eigen hand te nemen, zelf mijn kwaliteiten met channelen en intunen te gebruiken is het mij gelukt om verder te komen en de juiste setting en veiligheid te creëren waarbinnen iedere aanwezige energie er kon zijn.
Ik vind het te persoonlijk om hier mijn hele reis met opstellingen te delen. Ik kan de effecten wel vertellen. En een tipje van de sluier v mijn pad oplichten.
Doordat ik verstrikt zat met meergenerationeel onverwerkt trauma, kon ik niet mijn leven leven en bleef ik ‘ronddolen’ met gedachtes dat ik dood wilde of hier weg wilde. Terwijl ik ook gedachtes had dat ik dit leven juist heel graag wil leven en heel veel wil doen hier. Op een of andere manier leek het alsof dat telkens werd tegengewerkt. Hier zat een verstrikking van het lot met een overleden familielid.
Mijn motto was vroeger: ‘een dag niet gehuild is een dag niet geleefd’. Waar al die tranen vandaan kwamen begreep ik niet, totdat ik met opstellingen ontdekte waar de kernoorzaak lag. Niet bij mij, maar bij een voorouder. Ik huilde tranen van een ander. En zoals je weet kun je niks voor een ander oplossen, en mag iemand dat zelf onder ogen komen. Middels opstellingen kon ik dat teruggeven en zag ik dat het niet van mij was allemaal. (vroeger leefde men in een andere tijd en was er minder ruimte voor rouw. Daar was het vaak hard werken en doorgaan). Middels opstellingen kon ik dit van het andere familielid erkennen en kon ik het teruggeven. Met alles wat daarbij hoorde, waar het om ging en wat er nooit gebeurt was.
De oorlog heeft ook diepe sporen nagelaten op mijn plek in het systeem. En ook op de plek van mijn moeder en mijn zoon. Vanwege de dood van een familielid in de oorlog en de rouw daaromtrent.
Verder heb ik nog vele dingen rondom mijn jeugd, mijn band met mijn ouders, ex, zoon etc. mogen helen middels opstellingen. Zowel in familieverband als in mijn eigen innerlijk met trauma delen, gezonde delen en overlevingsdelen.
Ik heb dankzij familieopstellingen heel veel rust teruggekregen en kracht om dit leven aan te kunnen.
Waar het effect op heeft bij mij: nadat deze verstrikkingen zijn losgekoppeld, kwam er ruimte voor mij om aan mijn eigen trauma sporen van dit leven te werken en te begrijpen waarom ik meegemaakt heb wat ik heb meegemaakt. Dingen herhalen zich, totdat ze aan het licht zijn gekomen en erkend, gehoord en gezien. De stappen die ik daarna kon zetten, lukte ook en brachten me werkelijk verder, omdat ik niet meer vast zat aan het lot van anderen en dingen die ik van hen droeg, die mij belemmerde om mijn eigen leven vol te kunnen beetpakken.
Als ik iets van plan ben in dit leven en daar een bepaalde kwaliteit voor nodig heb, dan zorgt zoiets als dit ervoor dat je die kwaliteit gaat ontwikkelen in jezelf. Het maakt je tot wie je nu geworden bent. Ik ben zachtaardig, lief, behulpzaam, zorgzaam, krachtig, recht door zee, heb uithoudingsvermogen en pit om door te gaan, ook als het moeilijk is/wordt. Ik heb veel tegenslag gehad en ben er nog. Als je iets nieuws mee komt brengen/maken op aarde, zul je die kwaliteiten nodig hebben. Het nieuwe is er nl. nog niet eerder geweest, dus dat leer je ook niet op school op een bestaande ouderwetse opleiding. Iets wat nieuw is moet ontdekt worden, gecultiveerd worden. En bepaalde karaktereigenschappen, kwaliteiten en talenten leer je niet door het met de paplepel binnen te krijgen of braaf te doen wat een juf/meester zegt. Sommige kwaliteiten ontwikkel je, doordat je met bepaalde zwaarte moet dealen.
Uithoudingsvermogen, kracht om door te pakken, een andere mening hebben dan gebruikelijk, ergens tegenin moeten gaan, opkomen voor jezelf kan makkelijk zijn als je ouders achter je hebt of als je een hechte vriendengroep hebt. Als dat er niet is, dan is opkomen voor jezelf, los staan van een groep, uitvallen op school en je weg weer vinden, zonder die veilige haven/steun, een heel ander pad. Als je iets nieuws komt brengen, iets anders dan anders, komt er ook veel weerstand, tegenwoord, ongeloof, onbegrip etc. Ik ken weinig mensen die opstaan en doorzetten met nieuwe dingen als het moeilijk wordt. Want bij de massa horen, doen wat standaard is en gebruikelijk en geaccepteerd binnen bepaalde normen is veel makkelijker. Je krijgt je natje en je droogje, en anderen maken wel de regels en daar houd je je braaf aan. Hoe lang gaat het dan nog goed met de aarde en de medemensen die niet passen in dat standaard hokje? En als ik kon deed ik ook braaf mee.. ik heb dat 18 jaar volgehouden, totdat een burn out me uit het oude systeem knalde.
Voor de nieuwe tijd die eraan komt, zijn nieuwe leiders nodig. Mensen die het verschil durven maken. Mensen die kwetsbaar durven zijn, durven voelen en contact maken met die laag. Want de onbewuste gevoelslaag is de meest krachtige laag voor manifestatie. Trauma staat op repeat tot je erbij neervalt, tenzij je het voor elkaar krijgt dat om te vormen en wat manifesteer je dan? Dat waar je zo extreem naar verlangt en wat je zo extreem hebt gemist.
Voor mij is dat contact, samen zijn, samen werken, community, zorgen voor de aarde, contact met de levende natuur, dat op waarde schatten, werkelijk je medemens waarnemen, voorbij de buitenkant en de rollen die iemand speelt. En creëren van nieuwe systemen, waarin de menselijke maat ertoe doet en waar gevoel een plek heeft. Waar de aarde goed wordt behandeld en waar kinderen hun waarheid mogen spreken en hun impulsen mogen uiten. Dingen waar in mijn ogen veel mensen naar verlangen, maar door werk en plicht daar niet toe komen om er verandering in te bewerkstelligen. Wie doen het dan? Wachten op de overheid is wachten op wat? Wachten op de volgende generatie is wachten op wie? Die die gehersenspoeld worden door de huidige maatstaven, pillen, labels, informatie etc?
Wie gaan het doen? Gaat het vanzelf? Is het die monnik op een berg in een land ver weg? Die ene goeroe/sjamaan uit het oerwoud? Wie gaat dit fixen? Iemand die HBO en universiteit gedaan heeft en nu een functie bekleed op een invloedrijke plek? Kan die dat daar? Wordt dat daar geaccepteerd? Met welke ideeën is zo iemand beïnvloed en wie kijken daarbij mee? Heb je daar de volledige vrijheid? Of wordt je daar ook beperkt? Wie gaan het doen?
In mijn ogen de gewone en gewonde mensen. Die het anders willen. Waarbij het te ver is gegaan, die wakker geworden zijn en genoeg hebben meegemaakt. Die niet meer mee kunnen doen en het anders willen en anders ziek worden/uitvallen. Daar zitten ze. Daar, die mensen. Die gaan het doen. Jonge ouders die geïnspireerd raken door hun kroost. Die hun weer de ogen opent voor het bloemetje en het bijtje. De glinsteroogjes, de gevoelige kindjes die uitvallen en het zwaar hebben op school. Ouders bij wie dat wat doet en die opkomen voor hun kinderen. Jonge mensen die van de stress uitvallen en zoeken naar echt contact.
Het is gaande. De klok tikt en de aarde schuift op. Het oude is 10% vd mensheid, die dat in handen heeft en macht heeft daar. De wakkeren, 20%. Dat is al meer. En de massa daartussen… die mogen gaan kiezen… Een spannende tijd komt eraan.
Het zijn de mensen die verlangen naar iets wat er vroeger in hun jeugd niet was. Vaak een moeder, een thuis, een warm nest. Gehoord worden, gezien worden, samen zijn en samen delen. Contact maken op gevoelsniveau. De kracht hebben om door chaos heen te bewegen en om te gaan met ongeloof en onbegrip en weerstand. Want dat hoort bij een overgang van de ene structuur naar een nieuwe structuur. Vele nieuwetijdskinderen dragen al deze bedrading met zich mee van de nieuwe structuur.
Soms zie ik het zo: dat je gaat leven zoals meesters dat doen onderling. Direct, duidelijk, precies taalgebruik. Geen opsmuk, geen maskers en ‘goedbedoeldheid’. Gewoon recht door zee vanuit je hart, puur, niet egoïstisch, maar gewoon vragen om wat je nodig hebt en dat mogen ontvangen, omdat je een goddelijk wezen bent die vanuit liefde leeft. Kwetsbaar, naakt en eerlijk. Als een kind of hoe je je ook vanbinnen echt voelt. Dan wordt je gehoord. Dan komt wat je nodig hebt, altijd, op het juiste moment. De angst voorbij groeien naar je werkelijke zijn. En wat valt er nog veel te helen. Om zo simpel en puur met elkaar te kunnen leven. Ik loop daar, ergens, voorop, met mijn beste beentje voor, door dat in mij te bewerkstelligen, met alles wat ik in mij tegenkom en dat warme nestje voor mezelf te maken, waar elk innerlijk gewond kind zich terug veilig kan voelen en kan verwarmen aan mijn liefde, die ik geopend heb in mijn hart en daardoor ook uit kan delen aan de wereld om mij heen, die goed met mij omgaat.
En waar ik alarmbellen hoor afgaan, bij ‘dreigend’ gevaar, mag ik mij sluiten. Want het is niet aan mij om mijn veilige nestje zomaar af te geven aan eenieder die daar wat van nodig heeft. Met respect ben je welkom. Met respect ontvang ik jou. Met respect voor mijn innerlijk mag je binnenkomen en anders blijft de deur dicht voor jou.
Met familieopstellingen heb ik geleerd dat Christus echt is. Dat liefde de boventoon voert. Dat alles wat je denkt, doet, nalaat, goed doet etc. effect heeft op jouw systeem. Dat je voorouders ALTIJD diep vanbinnen, door alle lagen pijn heen, het beste met je voor hebben. Dat er van je gehouden wordt. Dat je gedragen en opgenomen bent in een geheel. Dat je ergens van af stamt. Dat je niet zonder je roots en je familie hier had gestaan op aarde nu. Dat elke verbinding op zielsniveau er één is van louter liefde. (Grenzen en afscheid nemen horen ook bij liefde en leven hier in de dualiteit). En dat alles met zoveel wijsheid, zachtheid, echtheid, betrokkenheid en hulp is omringd. En ook dat er gewezen wordt op wat je mag leren/doen/zien, ook als je dat niet in één keer snapt/kan. Dat elke ziel, wat die ook gedaan heeft vergeven kan worden, dat er geen straf bestaat. Dat voor elke daad een oorzaak bestaat wat maakt dat iemand doet wat ie doet. Dat we hier samen zijn en het samen doen. En dat het systeem gehoorzaam is aan het grote plan wat door alles en iedereen heen wil werken om geboren te worden in de stof.
Met familieopstellingen maak ik contact met het leven, zoals het bedoeld is.