Geschreven 11 sept. 2024. Wanneer spreek je van vroegkinderlijk complex trauma? Soms heet het chronische traumatisering, als dingen vaker en langduriger plaatsvonden in de jeugd. Complex omdat het veelerlei is. Vroegkinderlijk, omdat het plaatsvond in de eerste levensjaren van het kind. 0-2 à 3 jarige leeftijd (ook periode vlak voor de conceptie, en zwangerschapstijd).
Mijn wereldbeeld is dat we allemaal een essentie hebben die ooit ergens ontstaan is (afsplitsing vd bron) en op ‘reis’ is sindsdien. Wanneer we aan een cyclus levens op aarde gaan deelnemen, incarneren we herhaaldelijk als mens op aarde.
We zijn dus op zielsniveau al op veel plekken geweest, hebben al vele levens gehad hier op aarde en zijn nu weer hier. Dat we op die ‘reis’ al vanalles beleefd hebben, nemen we mee. Elk mensenleven zie ik als een nieuw hoofdstuk wat de ziel toevoegd aan zijn repertoire.
We hebben zo onze voorkeuren. We herhalen dingen, we doen ze net iets anders en we spreken vaak met dezelfde zielen nieuwe rollen af voor een volgend leven.
Als je dit zo leest, dan is dat natuurlijk nooit vlekkeloos. We doen, leren, ervaren, beleven vanalles. In verschillende tijdlijnen, tijdperken etc. En dan zijn we nu hier. Met de anderen die ook hier zijn, of kort hier zijn, of juist niet hier zijn. Met de anderen waar we eerder ook andere dingen mee hebben beleefd.
Alles is in mijn ogen met heel veel wijsheid en liefde in elkaar gezet. We hebben vrije wil en we willen dingen voor we aan dit leven beginnen. En die gaan we dan meestal ook echt beleven. Of je hier nog wilt of niet, het gebeurt. Ik geloof dat daar onze engelen en gidsen en ons hoger zelf voor waken. We kunnen niet oordelen over wat iemand hier meemaakt.
Ik geloof dat achter alles een diepe wijsheid en liefde zit en een weten van de ziel wat ie doet en waarom.
Echter zijn we hier versluierd, weten we vaak niet meer (dat is de bedoeling) en leven we ons leven zoals het tot ons komt en met onze eigen voor- en afkeuren. En maken we onze keuzes.
De plek waar je terecht komt, je ouders, je familie, je opvoeders is dus heel erg bepalend voor je start. Die wordt in mijn ogen dan ook zorgvuldig uitgezocht voor je aan je leven begint.
Je weet wat daar is, wat je ongeveer te wachten staat en zonder precies te weten hoe het gaat zijn, duik je dan op een bepaald moment naar de aarde. De buik van je moeder in en bent veel bij haar en bij je wordende lichaam. Tot je er volledig ingaat op het moment dat je je eerste adem haalt. Daarna slaap je veel en bezoek je nog vaak je vriendjes aan de overkant en leert daar en bereid je dagen voor.
Zoals we hier van elkaar kunnen houden, doen we dat daar ook. We willen soms iets voor de ander doen/goedmaken etc. We nemen dingen op die eigenlijk niet van ons zijn, maar die een ander heeft laten liggen. Ik heb het nu over de erfenis van je voorouders. De onverwerkte pijn en ook het goede wat jij ontvangt op jouw plek. Sommige dingen mogen we iets mee, omdat we er zelf iets mee moeten, sommige dingen doen we gewoon om we het kunnen en houden van deze zielen/personen. Er zijn ook veel zielen nu op aarde die veel oude pijn van het collectief op zich nemen om dat te transformeren. Waarom? Omdat het nodig is, omdat het hier lichter mag worden, omdat ze willen helpen met de overgang van de aarde naar een nieuw tijdperk, omdat ze iets recht willen zetten, omdat ze hun kracht willen leren aanwenden, omdat ze ervan leren. Het kan vanalles zijn. Net als de rollen die we op aarde spelen. Sommigen hebben veel verantwoordelijkheden, anderen minder.
Vroegkinderlijk complex trauma komt vaak voor bij oudere zielen. Zielen die veel op zich nemen, die op plekken geboren worden waar veel onverwerkte pijn ligt. Voor ze aan het aardse leven beginnen zien ze dit en weten ze wat hun ongeveer te wachten staat. Ze krijgen wat ze aankunnen. Echter de aardse omstandigheden en het zijn in een aards lichaam vraagt ook wat. Dit dient in goede balans te zijn. De tijd waarin we nu leven hier in Nederland onder de regels die hier gelden, de systemen waar we aan onderworpen zijn, de banen, de lonen, de huizen, de regel- en wetgeving, het schoolsysteem, het zorgsysteem horen daar allemaal bij. En die maken ons soms dingen wel mogelijk, maar soms ook heel moeilijk. Medicatie is vaak onderdrukking, waardoor het bewustzijn vh hogere minder goed de persoon bereikt. De antwoorden die iemand zelf geeft op zijn vraagstukken zouden leidend moeten zijn. Maarjah, hier spelen mensen graag de baas over andere mensen. Zeker als je kind bent of jongvolwassen en dan heb je nog weinig daartegen in te brengen. Dit hoort er ook allemaal bij.
Je ziet hoe moeilijk het kan zijn om hier op aarde te incarneren met alles wat er is. Wat je je voorgenomen hebt en waar je ja op hebt gezegd, voor je aan je leven begon.
Er is veel onwetendheid. Andere mensen bepalen aan de hand van symptomen of lichamelijke of psychisch klachten wat je mankeert of waar je last van hebt. Kennen ze jouw reis? Vragen ze jouw ziel waarom en welk pad je gekozen hebt? Kennen ze jouw voorouders? Wordt er geluisterd naar jou? Of moet je voldoen aan een standaard iets, terwijl de mens in evolutie is naar een nieuwe mens in een nieuw tijdperk? Iets wat nog nooit eerder heeft bestaan?
En hoe komen we daar? Hoe komen we in een nieuwe tijd, met een andere bedrading die andere eigenschappen en gaves met zich meebrengt? Hoe zouden we dat voor elkaar kunnen krijgen op deze aarde?
Door het onszelf soms een beetje moeilijk te maken. Want als we het moeilijk hebben, hebben we veel lichtkracht nodig. Veel liefde. Veel geduld en veel uithoudingsvermogen. We worden inventief, doen nieuwe dingen, ontdekken nieuwe dingen en vinden uitwegen die we nog nooit gevonden hadden.
Het kinderbrein is het meest onschuldige brein wat er is. Het is puur, afgestemd op de omgeving en op de bron. Het is instaat om impulsen op te vangen. Een staat waar je later veel voor moet mediteren of waar mensen op zoek voor gaan middels plantmedicijnen of andere uitwegen.
En wat is nou het mooie en bijzondere aan vroegkinderlijk trauma? Er is iets heel erg heftigs gebeurd of juist niet gebeurt of de context rondom wat er gebeurde was heftig. Het gaat om het totaalplaatje. Dat is bevroren. Trauma=freeze. Dat is dus nog steeds zo oud als het moment dat het bevroor. Gebeurde het in 1987 op een leeftijd van 3,5 maand, dan is dat deel nog steeds 3,5 maand oud. De gebeurtenis die toen plaatsvond vind in het brein nog steeds plaats. Dat is aan de gang. Bevroren, actief. Niet verwerkt.
Dat deel is NIET volwassen geworden. Dat is nog steeds zo jong als het toen was. (het heeft mij heel veel pijn gedaan als mensen zeggen: je bent volwassen nu. En dat is niet zo!!!). Natuurlijk groeit je lichaam en een ander deel neemt de boel over en wordt inderdaad volwassen. Maar niet dat deel. Niet dat belangrijke stuk van jou! Jou ZELF. Dat blijft ‘achter’.
Dit is een grote misvatting in de perceptie van veel hulpverleners. En dit is enorm pijnlijk voor mensen met vroegkinderlijk trauma, om dat elke keer te horen.. je bent volwassen nu.. en dat is NIET ZO. Je mist nog steeds dat deel van jou. Je mist het, dag in, dag uit. Je bent niet compleet. Alles bij elkaar blijf je heel ja, maar je functioneert niet als hele. Want een deel is bevroren.
Dat is waarom vroegkinderlijk trauma zo enorm pijnlijk is en zoveel klachten geeft. Vooral omdat de omgeving niet begrijpt hoe het zit. Je wordt niet erkend.
Je lichaam heeft stress. Want het mist zijn bewoner. Dit is een hele andere kijk op trauma dan er regulier wordt gehandhaafd. Dit is mijn kijk en mijn eigen onderzoek. Die ik al mijn hele leven uitvoer. Deze bewoner (dit deel, want we zijn een som der delen) zit opgesloten, gevangen, vast, bevroren. En wat zou nou helpen om dat deel te bevrijden? Wat smelt ijs? Zonlicht. Licht. Licht =liefde en dat is het enige wat innerlijk ijs doet smelten.
Wat doet je lichaam als het niet van de omgeving het signaal krijgt dat het gevaar weg is? En het zich niet veilig voelt? Zichzelf beschermen. De freeze reactie is een zelfbeschermingsreactie die helaas bij mensen heel lang kan aanhouden, omdat wij de eigenschappen van dieren overtreffen met onze mind. En laat die mind, onze overtuigingen nou ook gekoppeld zijn aan de overtuigingen van onze voorouders. De genen die jij meegekregen hebt. Zat het daar ook al vast? Mocht daar iets niet? Denkt iemand daar anders over iets dan wat jij nu normaal zou vinden? Het speelt allemaal mee. We kiezen, hoe klein we ook zijn, met de info die we hebben, ons baby-kinder brein en onze erfenis en keuzes v voorouders.
Onze overlevingsdelen zorgen dat het instand gehouden wordt. Zij doen wat ze op het moment van de heftige gebeurtenis moesten doen, nog steeds. Zodat ze het trauma deel beschermen tegen meer pijn. Er kan geen ‘licht’ bijkomen, omdat de pijn te overweldigend was en er geen sociale betrokkenheid was die nodig was geweest om niet te bevriezen. (vaak de oorzaak van bindingsangst dit.. die overlevingsdelen die de liefde op afstand willen houden, want het trauma deel mag niet bereikt worden, omdat die pijn nog steeds te groot lijkt, want alles staat bevroren in dat moment alsof het nog steeds aan het gebeuren is.) Zie ze dat maar eens uit te leggen, als je pure ZELF opgesloten is.
Dit is het grote dilemma waar mensen met vroegkinderlijk trauma mee kampen. Ze komen er onmogelijk zelf uit. Hun overlevingsdelen weerhouden het contact en het trauma deel zoekt dezelfde situaties op om zichzelf uiteindelijk te kunnen bevrijden. Dit is een grote lijdensweg.
Maargoed, zoals lijdenswegen vaak leiden tot meer licht en liefde en de ziel dat ook zo ziet, kunnen wij licht brengen in het donker. En is het slechts dualiteit als je de schoonheid van deze emoties begrijpt.
Kun je zien hoe de kracht van de zon, de aarde bereikt? Kun je zien waartoe dit leidt? Kun je een klein bruggetje bouwen naar de nieuwe tijd? Waarin we leven op een andere frequentie, meer licht? Meer liefde, meer harmonie, minder lijden, minder donker, minder zwaarte? En wie deze weg bereidt?
Hoe menselijk is het dan om mensen met vroegkinderlijk trauma, die dit lijden ondergaan, in een isoleercel te stoppen en te vullen met medicatie die hen van hun bewustzijn afsnijdt? Wat zou werkelijk nodig zijn? (gevaarlijke situaties daargelaten, maar hoe makkelijk gebeurd het nu, omdat een paar heftigere emoties ‘onhandelbaar’ lijken.. staan we ze niet meer toe? De natuur kent ook onweer, bliksem en hoge golven, vulkaanuitbarstingen en orkanen, die worden ook niet in een hokje gestopt, die eindigen van nature als ze uitgeraasd zijn. Elke golf begint klein. Elke wolk laadt zichzelf in de tijd). Een liefdevolle houding van een medemens? Die oprecht geïnteresseerd is in het verhaal van de ander? Ja verhalen, ja praten!! Heel belangrijk. Vertellen wat iemand wil vertellen. Iemand die kan waarnemen wat er gebeurt en die de impulsen laat doorkomen? Triggers kunnen er zijn. Lichamelijke uitingen ook. Onderdrukken is gevaarlijk. Dan hoopt het zich op. Freeze is niet gevaarlijk. De lading wordt niet meer. Er komt niks bij. Het is niet erger dan het toen was.
Niet als je van het ongeschonden verhaal afblijft. Geen oordeel, geen mening, geen onderdrukking. Het is gewoon wat het is. En dat is wat het moest zijn. Precies dat. Met een diepe zin, een bedoeling, een reden.
We worden groter, groeien op en worstelen, vinden er vanalles van, zoeken, voelen, vragen om hulp.
Ik wil iemand helpen met vroegkinderlijk trauma, door stil te staan. Te kijken. Wat is daar? Welke delen doen mee? Wat vinden zij? Wat voelen zij? Wat denken zij? Bij wie hoort dat allemaal? Mag het terug? En dan kan je met je groter geworden aangepaste zelf, die de weg bewandeld heeft, een grotere leeftijd heeft bereikt, meer weet en ziet als toendertijd, de nieuwe ouder worden (is ook een weg om dat te willen en kunnen) voor dit kleine kindje in jou. Deze nieuwe ouder, die is opgestaan is de bevrijder van het traumaZelf. Verslaat het leger van overlevingsdelen, ziet hoe ze er gekomen zijn (voorouder overtuigingen), maakt zijn eigen nieuwe keuzes. Is liefdevol naar zichzelf (geen verslaving, afleiding, workaholic, etc) en bevrijdt zichzelf uit het donker met zijn/haar eigen licht. En dan smelten ze samen. Was je ooit zo liefdevol en sterk geworden met zoveel kracht, die je hier in je lijf kunt gebruiken (geen gezweef op zielsniveau, we zijn allemaal krachtig en liefde, maar die werkelijk belichaamd), als dit niet gebeurd was? Kun je je onvoorwaardelijk inzetten voor dat waar het om gaat, zoals een kind zo onschuldig zijn impulsen kan volgen en in verbinding staat met het bewustzijn van de bron, als je niet bevroren was op die leeftijd? Deze 2 smelten samen, als je trauma heelt op een natuurlijke manier. Op de juiste leeftijd die je later bent, wanneer je op de plek en plaats bent en dat alles klopt in verbinding met het geheel. Het duurt zolang als het duurt. Want het gaat precies. Stapje voor stapje. En het kan sneller gaan als je meer informatie tot je krijgt over hoe het worden van de liefdevolle ouder, hoe het zit innerlijk met de overlevingsdelen en de overtuigingen van de voorouders en hun onverwerkte pijn. Want hoe kom je daarachter? Als je gewoon moet leven en doen wat de maatschappij van je vraagt?
Deze kans hebben wij in deze tijd. En samen kunnen we er makkelijker en sneller doorheen zodat we eerder in dat licht stappen en doen wat we hier te doen hebben. Vroegkinderlijk trauma heeft een diepe zin en bedoeling. En is geen ziekte of mankement of stoornis. Het is nodig voor de ontwikkeling van de mensheid en de groei van de ziel. Het hoort bij het leven en bij het menszijn.
Door onze verhalen te delen en onze liefde naar elkaar uit te delen, zullen we allemaal in versneld tempo het oude loslaten, wat niet meer mee hoeft in onze ‘bagage’ op onze volgende reis naar de aarde, die er een stuk lichter uit zal zien. Het is nu voor velen de laatste mogelijkheid om heel veel op te ruimen, recht te zetten, te transformeren, goed te maken, af te ronden en mee op te stijgen. Naar een tijd waarin we wakkerder zijn op het niveau van ons hoger zelf. 5D. En die laag, daar gebeurt nog steeds vanalles, maar de zwaarte is daar weg. Daar wordt alles gezien vanuit het bewustzijn van het geopende hart en vanuit het christuslicht. Dan is de sluier tussen de hemel en de aarde opgetrokken.
En zijn wij hier, zoals we daar met elkaar omgaan. Telepathie is normaal. Het gebruik van weinig woorden, is normaal. Diep voelen en aanvoelen is normaal. Samen creëren ipv apart en ieder zijn eigen bezit, is normaal. Leven in verschillende communities naast elkaar is normaal. Techniek op de juiste manier aangewend met gezond boeren nuchter verstand, voor de juiste doeleinden is normaal. Contact hebben met buitenaardse wezens en helpers en lichtwezens met andere kennis, is normaal. Leren dmv downloaden van informatie is normaal. Daar gaan we heen.. en vroegkinderlijk trauma is een middel om daar te komen.
Deze uitspraken zijn van mijzelf, mijn mening, mijn visie en iedere andere mening kan naast mijn mening bestaan. Zoals een diamant meerdere vlakken heeft. Ik respecteer andere meningen. Dit is mijn waarheid. En iedereen mag zijn eigen waarheid hebben.