geschreven 7 april 2024. In onze jeugd kopiëren we onze ouders/opvoeders en belangrijke volwassenen. We leren wat wel kan, wat niet kan en hoe we erbij horen. Pas veel later, vaak als we al volwassen zijn dan komen we erachter dat sommige dingen niet werken voor ons en we die anders willen doen. Helaas is het zo dat zoals we geprogrammeerd zijn, dat ook onze werkelijkheid wordt. Stel je hebt veelvuldig en herhaaldelijk grensoverschrijdingen meegemaakt op jouw authenticiteit, dan krijg je de zie-je-wels tot je ze bewust gaat veranderen telkens weer te ervaren. Eens misbruikt als kind zorgt dat je later in je leven vaker misbruik gaat meemaken, verkracht wordt, over je grenzen wordt gegaan. Het gebeurt, ook al wil je het niet. Uiteindelijk loopt het zo. Omdat onbewust je het herhaald. En dat is sterker dan je gedachte die het anders wil doen. (tenzij je als kind goed opgevangen bent, hulp hebt gehad en toen al er iets anders voor in de plaats kon zetten wat wel normaal is. Maar door de heftige situatie, is dat vaak zo geblokt, dat amper iemand het wist of er toendertijd iets mee kon)
Hoe verander je dit dan?
stap 1: het oude programma kennen. (de overtuigingen en het verhaal over hoe het vroeger ging)
stap 2: bewust weten als volwassene wat wel normaal is en wat jij vind dat normaal is en hoe je wilt zijn en doen. Je nieuwe programma schrijven.
stap 3: door het op tilt slaan van je systeem heen bewegen. (het allermoeilijkste wat er is!)
Jouw lichaam wil bij het oude programma blijven. Je hebt 2 richtingen: het bewegen naar iets/iemand toe en iets/iemand komt naar jou. Dus een alarmsysteem wat zegt of iets wel/niet pluis is om naartoe te gaan/bij te zijn. En een alarmsysteem wat ervoor zorgt dat je voor jezelf opkomt. Je eigen ruimte verdedigt. Daar staan als het ware ‘wachters’ aan jouw poort van jouw eigen kasteel. Hoe je het ook wilt noemen. Dus naar iets toe en iets wat naar jou komt. 2 alarm/signaleringssystemen. De reactie op deze signalen is ‘verkeerd’ ingesteld. Die staat ingesteld op: hoe overleef ik dit in die situatie, vroeger. En nu ben je uit die situatie en is het niet meer helpend en moet je het herprogrammeren.
Bij vroegkinderlijk trauma (je ingestelde programma) heb je dingen meegekregen die niet normaal zijn. Maar jij als normaal bent moeten gaan beschouwen om te overleven. De waarschuwingssignalen, je intuïtie heb je uitgeschakeld als kind, dus die worden genegeerd. Dat signaleringssysteem en het gedrag wat erop mag volgen, mag weer aan gaan staan. Voelt jouw onderbuik/intuïtie dat iets fout/verkeerd is. Dan is het oude programma: freeze, shut down, negeren, meebewegen, pleasen etc. Wat jij toen moest doen van je ouders/opvoeders etc. wat wel werkte om te overleven.
Dat systeem moet je heropvoeden. (het zijn innerlijke kinderen die op tilt slaan en niet weten wat ze wel moeten doen, ze hebben een liefdevolle ouder nodig die hen zegt wat wel. Contact maakt, ze hoort, de pijn voelt, zegt hoe het anders kan en dan dat ze dat vanaf nu aan je mogen doorgeven als het niet goed/veilig voelt etc.) Zo gaan je waarschuwingssignalen een ander gedrag opleveren. Bijv. uit een foute relatie stappen, voordat je kinderen hebt en een huis en huwelijk etc. Weggaan bij iemand die je naar behandeld. Stoppen met pleasen op je werk en overuren maken. Stoppen met onderbetaald krijgen. Een niet wederkerige vriendschap beeindigen, omdat jezelf ook recht hebt op steun. Etc. Dan gaat het je wel lukken. Echter je moet door dat op tilt slaan van je lichaam heen.. de rumour van binnen, de ophef, de emoties v vroeger die er toen niet konden zijn, je moet erdoorheen. Om naar een nieuw programma te gaan, met een wel werkend alarm systeem waar je naar kan handelen, moet je door de sensaties, het ongemak, de onrust, de weerstand, de boosheid, het depressief zijn, het neergeslagen gevoel van vast zitten, niet verder kunnen, heenbreken. Daar is een kracht en wil voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. Jij bent de volwassen ouder van je eigen innerlijke kind. Jij bent je eigen coach en rots in de branding voor jouw kind wat op tilt slaat, het niet weet, mama en papa roept die er niet waren. Dat is heel hard werken. Doorademen en liefdevol zijn naar jezelf. Ik voel dit.. het mag er zijn, het is oud en nu doen we het zo. Kom maar mee.. goed gedaan. Ik ben trots op je. Etc. Dat zijn dingen die je dan heel vaak naar je binnenwereld mag zeggen. Belonen, prijzen, blij zijn en ook als je kleine stapjes maakt. Ook als je het probeert. Ook als het mis ging, goed gedaan, volgende keer nog een keer doen. Doorzetten. En weten dat het ongemak erbij hoort. De radeloosheid, het verdriet, de rouw, de onmacht, de het nieuwe gedrag nog niet kennen, het je klein voelen, het moeten leren op een volwassen leeftijd, wat je ouders jouw hadden moeten leren. Het aanvaarden, het zelf doen, het weer proberen etc. Het is heel hard werken. Een coach naast je die je aanmoedigt hierin is heel fijn. Kun je ook voor bij mij terecht.
Het andere is het op tilt slaan van je wachters die jouw kasteel horen te bewaken. Die lieten bij vroegkinderlijk trauma maar over zich heenlopen, mensen kwamen binnen wat fout was etc. Die mogen ook heropgevoed worden. Wakker worden, als ze in slaap zijn gevallen. Die mogen gevoed worden als ze uitgeput zijn. Bij iedereen is dat anders.
Mensen die seksueel misbruik of andere grensoverschrijdingen hebben meegemaakt, daarbij zegt het oude programma: niet aangeven dat je het niet wilt, want dan volgt er straf, schelden, meer pijn etc. Dus je zegt geen nee meer. Het komt je strot niet meer uit, of je wilt of niet. Jouw programma is: niet doen! En dat is sterker dan je bewuste gedachtes. Dus wanneer niemand jou bewust vraagt wat je wel /niet wilt.. zul je het automatisch toelaten, wanneer je dit trauma als kind hebt meegemaakt. En je trekt het ook aan.. want onbewust herhalen we hoe we geprogrammeerd zijn om erbij te horen. Je wordt verliefd op types die dat gedrag bij jou vertonen. Chemisch wordt het geregeld. Stofjes komen vrij van de herkenning van vroeger. Het wordt automatisch herhaald. Tot in den treure. Dat zit zoooo diep. Vaak hebben we niet eens herinneringen aan die tijd. Ons systeem heeft alles opgeslagen en overtuigingen gemaakt die ervoor zorgden dat jij overleefde.
Nu je volwassen bent, wil je het anders. Wat gebeurt er dan? Je lichaam slaat op tilt als je nee wilt zeggen, ergens het niet mee eens bent, iets doet wat normaal is, maar je vroeger niet mocht. Je krijgt hartkloppingen, gaat trillen, kan niet praten, krijgt eetgedrag, gaat roken/drinken, gaat de ander helpen etc. Alles behalve dat wat werkelijk goed voor je is.
Je moet door dat op tilt slaan heen! Coach jezelf. Goed gedaan! Ik mag nee zeggen. Ik heb bestaansrecht. Ik mag hier mijn mening geven. Ik ben baas van mijn lichaam etc. Ik heb het recht te weigeren, iets niet te doen. Iets op mijn eigen manier te doen etc. Wederom zijn het je innerlijke kinderen die hetzelfde roepen en willen als vroeger, je wachters aan je poort die er niet tegen opgewassen zijn en willen dat je overleeft. En je lijf gaat automatisch foute dingen toestaan.. doorstaan.. beweegt mee etc. Tenzij jou bewust gevraagd wordt wat je wil. Maar dat doen de meeste mensen niet. Zeker niet in relatiesfeer (dat is vaak 1 groot energetisch oorlogsgebied wie recht heeft op wat van de ander en landje inpikken en tappen van de ander zijn energie etc. om onvervulde kindbehoeftes alsnog te bevredigen). Volwassen relaties zie ik niet veel, omdat er gewoon heel veel gewonde kinderen zijn. En dat mag ook, ergens moet je het praktiseren en oefenen en leren met elkaar. Dit systeem van grenzen aangeven, voor jezelf opkomen, jezelf beschermen tegen mensen die energie tappen etc. is bij vroegkinderlijk trauma op een bepaalde manier ‘kapot’ gemaakt. De signalen worden ook daar genegeert om te overleven. Dus mensen komen ongevraagd binnen, blijven te lang hangen, zuigen je leeg, je gaat naar mensen toe waarvan je systeem al weet hier gebeurt hetzelfde. De mensen die wel luisteren herinner je niet eens als je ze nodig hebt. Het is heel hardnekkig. Bewust worden en dan het anders doen gaat sensaties geven. Je gaat gedrag vertonen die je niet wilt.. je gaat doen wat je altijd deed.. En dat toespreken, jezelf iets anders gunnen brengt je: huilbuien, woedeuitbarstigen, moeheid, hartkloppingen, het denken gek te worden, er geen zin meer in hebben, suicidale gedachtes kunnen komen als je flink door je omgeving uitgetest wordt. Als je moet blijven herhalen waar jouw grens ligt en ze blijven pushen op oud gedrag.. dan krijg je het innerlijk heel erg zwaar. Slaapproblemen, piekeren, dwanggedachtes, dwanghandelingen, geen energie hebben. Is allemaal een tussenfase. Je systeem staat op tilt, omdat je anders wilt. En je innerlijke wereld heeft je nodig. Liefdevolle aandacht, begrip, steun, warmte, toestemming, bevestiging, aanmoediging etc. En het is zo fijn als iemand naast je staat en dit begrijpt en je hierdoorheen helpt. En dat je voordoet af en toe. Zodat je innerlijke kinderen v vroeger die het toen heel zwaar hadden, weten en gaan voelen dat ze nu wel veilig zijn. Dat ze nu wel gehoord worden, dat ze wel gezien worden in hun behoeftes en wensen en grenzen. En mensen die dat niet doen, daarvan dien je afscheid te nemen. Hoe heftig dat verlaten worden weer voelt. Mensen met fout gedrag richting jou die niet aanspreekbaar zijn, waarbij je niet mag groeien, daar dien je afscheid van te nemen. Dat contact mag op een heel laag pitje of verbroken worden. Het is niet helpend voor jouw proces naar jouw authentieke zijn. Jouw nieuwe programma, waarbij jouw ziel en jouw wezen hier wel tot zijn recht gaan komen. En dat is wat je wel wilt. Dus je moet ook hier erdoorheen. Het kan niet anders. Het op tilt slaan, dat doormaken, doorademen, doorwerken hoort erbij. Weet dat jouw innerlijk kind alleen maar jouw wil. Niet je ouders/opvoeders. Niet je partner. Niet je kind. Niet je grootouders, niet god, niet de aarde. Maar jou. Alleen maar jou, jij als volwassene. Daar kom je bij thuis. En zo groeien we als mens naar een hoger bewustzijn, naar onze kracht, naar onze talenten, naar onze missie uitvoeren. Het dient allemaal een doel en is ergens ook gewoon een spel van verstoppertje om te ervaren wat je ten diepste al bent en dat hier kan doorstralen via jouw menselijke lichaam. In je zijn, in je werk, in het opvoeden van je kinderen, naar je medemensen. Eerst naar je eigen innerlijke kind. Door dat op tilt slaan heen, je ingestelde programma veranderen. En wat het oplevert is: krachtige mensen die de maatschappij mee veranderen en anders mee vorm gaan geven en opgewassen zijn tegen tegenslag. Trauma in je jeugd dient een groot doel! Heb respect voor mensen die met helingwerk van jeugdtrauma bezig zijn. En ondersteun ze. Zij werken ook op deze aarde. Zij dragen ook bij aan het collectief. Zij leveren heel veel arbeid en bewustzijn. Dat gratis toegankelijk is voor ieder ander mens, terwijl die letterlijk ’s nachts slaapt en automatisch meegenomen wordt in het veranderende collectieve veld. Iedereen doet ertoe, of je een baan hebt, thuis zit depressief of opgenomen bent. Iedereen met of zonder uitkering doet ertoe en draagt bij! Mensen met complexe diepe jeugdtrauma problematiek, helen het collectieve veld. Het zijn vaak oude wijze zielen die veel op zich genomen hebben om niet alleen zichzelf te zuiveren, maar ook de mensheid te helpen naar een hoger plan. Ondersteun deze mensen en stop er geen pillen in als dat niet nodig is! Ook ouderen die in deze tijd mogen leven en dement worden, krijgen door die ‘ziekte’ de kans om trauma’s te helen, voor ze overgaan. Help hen daarbij. Hoe meer ze hier achter kunnen laten, hoe vrijer zij worden in een volgende incarnatie en hoe vrijer ze de weg maken voor kleinkinderen. Help demente ouderen met het helen van hun jeugdtrauma’s die zichtbaar worden door dementie. Steun, aanmoediging, meebewegen, contact op de laag waar zij zich bevinden. Zwaar, maar oh zo waardevol. Zo belangrijk voor de hele mensheid. En hoe eerder traumaheling mag plaatsvinden, hoe beter. Jonge kinderen hebben de meeste veerkracht en verandermogelijkheid. Hoe ouder, hoe moeilijker en hoe hardnekkiger alles wordt. Geruststelling: tot je dood kun je eraan werken.. thema’s die bij jou leven horen, daar mag je ook je hele leven over doen. Eigen het je toe. Het is van jou. Het is je geschenk. Jij mag ervoor zorgen. Je hoeft nooit ergens vanaf.. als je het transformeert brengt het je meer en meer liefde. Dat is het doel van trauma’s. Liefde laten groeien. Bewustzijn laten groeien. Mogelijkheden die toenemen. Talenten en eigenschappen die ontwikkeld worden, evolutie vd mens teweegbrengen. Misbruik is tegenovergestelde van juist gebruik. Kracht inzetten zuiver en puur. Hoe hard is dat nodig? Veel zielen die kozen voor dat thema te doorleven in dit leven.. zijn degene die zuiver en puur zullen kunnen werken met heel veel kracht in hun latere toekomst. Laat geen 1 GGZ instelling deze mensen volstoppen met pillen die hen mak maken, onnodig laten lijden, hertraumatiseren door verkeerde behandelingen of diagnoses met alle gevolgen v dien. Bescherm deze mensen, help ze verder, steun ze en zij zullen degene zijn die de samenleving naar een hoger plan tillen. Daar waar geld aan ze verdiend wordt, wordt wederom misbruik gemaakt… en worden ze weer tegengewerkt. Stop met dingen die niet goed voor je zijn, ga door het op tilt slaan heen. Zoek plekken waar dat veilig kan. Zelf in de natuur (beste gratis heelmeester) of therapeuten die je echt vertrouwd. En gun jezelf je nieuwe programma. Jij bent de ouder die je innerlijke kind zoekt. Wat er ook gebeurt is met je. Je lichaam is jouw thuis. Je lichaam is je beste vriend, je lichaam doet wat het geleerd heeft en beschermd je en als je als volwassene incarneert in je lichaam.. je zielenwezen mee gaat brengen, kun je jouw programma omzetten. Stap voor stap. Situatie voor situatie. Gewond innerlijk kind, voor gewond innerlijk kind. Al zijn het er nog zo veel. Het is mogelijk. En vraag mij als je er steun bij wilt of een coach naast je wilt af en toe. Samen is het zoveel makkelijker en leuker.